Abstract
Dit project onderzoekt hoe de jezuïeten kunst inzetten als visuele catechese, en zo de katholieke devotie in de Contrareformatorische Zuidelijke Nederlanden vormgaven. Meer dan een uiting van religieuze pracht was de jezuïetische beeldcultuur een bewuste strategie voor spirituele vorming, waarin theologische instructie werd verweven met zintuiglijke en emotionele beleving. Door middel van monumentale kerkelijke kunst, devotieprenten en embleemboeken creëerden jezuïeten en hun kunstenaars beelden die niet alleen onderwezen, maar ook de ziel raakten, waardoor kijken een vorm van geloven werd. Geworteld in de Ignatiaanse spiritualiteit en de catechetische idealen van de Contrareformatie, waren deze kunstwerken bedoeld als vensters op contemplatie, die de toeschouwer uitnodigden de geloofsmysteries binnen te treden. Door tekstuele en iconografische analyse te combineren binnen de disciplines kunstgeschiedenis en christelijke theologie, reconstrueert dit onderzoek hoe jezuïetische beeldtaal de religieuze verbeelding vormde en harten en geesten leidde naar een belichaamde en affectieve geloofservaring. Door de wisselwerking tussen kunst, devotie en catechese te belichten, onthult deze studie een vaak vergeten aspect van de jezuïetenmissie: de vorming van zielen door de kracht van schoonheid.
Onderzoeker(s)
Onderzoeksgroep(en)
Project type(s)