Landen van mirakels en wonderen, van specerijen en ongebreidelde rijkdom. De "Oriënt" heeft voortdurend de middeleeuwse geest geprikkeld en gefascineerd. Het succes van reizigers als Marco Polo en anderen heeft in grote mate bijgedragen tot deze fascinatie. Maar tegelijk werd de "Oriënt" ook beschouwd als bedreigend. Het was het land van de religieuze vijand, het was het land van de Islam. Een binaire en antagonistische visie was het resultaat. De Oriënt werd vereenzelvigd met de er heersende religie, maar tegelijk werden, Ottomanen en bij uitbreiding alle Moslims vanaf de late vijftiende eeuw ook meer en meer als "barbaars" omschreven (en het Christelijke Europa als "beschaafd"). Het onderzoek heeft de voorbije decennia vooral aandacht besteed aan de visies op de Islam van clerici en intellectuelen, veelal ten koste van die van andere groepen in de samenleving. Maar veel andere Europeanen hebben ook hun visies op de Islam beschreven, en vaak zelfs, indien ze zelf de reis naar het Midden-Oosten hadden ondernomen, op basis van persoonlijke observatie. Een rigide analyse van deze teksten (en van de contexten waarin ze tot stand kwamen) ontbreekt echter nog altijd. Met name de representatie van de Islamitische andere in reisverhalen geschreven door of gemaakt op bevel van edelen biedt interessante perspectieven. Edelen stonden vaak dicht bij vorsten, die in deze periode steeds machtiger werden en ze koesterden bij uitstek militaire identiteiten, die hen op de voorgrond brachten bij de uitwerking van de opnieuw opkomende kruisvaartinitiatieven. Hun narratieven hebben dus een diepe impact nagelaten op de manieren waarop Europa omging met de Islamitische andere. Dit project wil de reisverhalen van laatmiddeleeuwse edelen onder de loep nemen in drie heel verschillende politieke constellaties en zo hun potentiële invloed in kaart brengen op latere ontwikkelingen van Europese discoursen over de Islam.

Hoewel het reeds lang erkend is dat de premoderne islamitische wereld (tot circa 1500) na de val van de Abbasiden (1258) verbonden was via handelsroutes, culturele connecties en eenzelfde religie, heerst er nog steeds een narratief van politieke fragmentatie in academisch onderzoek. Dit project veronderstelt dat er ook gedeelde politieke gebruiken waren, het meest zichtbaar in de diplomatie, waardoor er een "internationale samenleving" ontstond. Hiervoor bouwt het op recent onderzoek in de politieke geschiedenis en in de "new diplomatic history" waarin de focus verlegd werd van veroveringen en het staatshoofd, naar een interesse in staatsvorming, legitimiteit en de rol van een uitgebreider scala van politieke en diplomatieke actoren. Hoewel het bekend is dat beschermheerschap van bepaalde personen een gangbare tactiek was van het hof om zijn prestige te verhogen en aanspraak op de macht te laten gelden, is het onvoldoende bestudeerd hoe de netwerken van deze personen bijdroegen in de zoektocht naar staatslegitimiteit. Dit project onderzoekt bijgevolg de connectie tussen diplomatie, legitimiteit en (in)formele netwerken in de premoderne islamitische wereld. Dit doet het concreet aan de hand van een analyse van diplomatieke brieven in het Perzisch en het Arabisch van Maḥmūd Gāwān, de Bahmanī (in de Deccan, Zuid-Azië) vizier van 1463 tot 1481, en hoe die legitimiteit dienden uit te dragen via diplomatie.

In tegenstelling tot de algemene aanname van een "oude" wereld gedomineerd door oorlogen, onderzoekt dit project hoe een internationale maatschappij ontstond in de premoderne Islamitische wereld, gedomineerd door wederzijdse erkenning tussen heersers die de vrede wilden bewaren en hun voorrechten behouden. Diplomatie werd de norm en werd gefaciliteerd door de ontwikkeling van een dynamische reeks voorschriften, erkend door alle deelnemers.

In tegenstelling tot de algemene aanname van een "oude" wereld gedomineerd door oorlogen, onderzoekt dit project hoe een internationale maatschappij ontstond in de premoderne Islamitische wereld, gedomineerd door wederzijdse erkenning tussen heersers die de vrede wilden bewaren en hun voorrechten behouden. Diplomatie werd de norm en werd gefaciliteerd door de ontwikkeling van een dynamische reeks voorschriften, erkend door alle deelnemers.

In tegenstelling tot de algemene aanname van een "oude" wereld gedomineerd door oorlogen, onderzoekt dit project hoe een internationale maatschappij ontstond in de premoderne Islamitische wereld, gedomineerd door wederzijdse erkenning tussen heersers die de vrede wilden bewaren en hun voorrechten behouden. Diplomatie werd de norm en werd gefaciliteerd door de ontwikkeling van een dynamische reeks voorschriften, erkend door alle deelnemers.