Tot het keerpunt aanbreekt
We slagen de dagen
als een donsdeken over ons heen
en fluisteren zachte klanken
tot de hoop is ingedommeld.
Het is nog niet geweten
hoe lang zij zal winterslapen dit jaar.
We durven niet te luid te dromen,
schilderen in onze hoofden
de wereld van morgen
in naakte tinten.
Schroomvallig en timide lijken de nachten
zo voorbij te gaan.
Tot de volgende ochtend komt te ontwaken
en de tijd is aangebroken.
Tot we merken hoe elke seconde
opnieuw duidelijk hoorbaar wordt.
Hoe elke tik van de klok beweeglijk begint te galmen
in de gangen van ons hart.
Hoe zij samen het keerpunt vormen:
de stemmen die de schuchterheid doen verdwijnen tot as
en die ons de smaak van verandering doen proeven op de tong.
De mensen van vroeger en van morgen
die de grond onder onze voeten doen beven
en de inspiratie vormen
tot op vandaag.
Eenieder
die voortdurend zijn dromen
klaarwakker houdt.