Goedenavond iedereen,

Het is een eer om hier vandaag namens de studenten het woord te mogen nemen. Namens ons allen wil ik beginnen met iedereen te bedanken die deze avond mogelijk heeft gemaakt: de organisatoren, de decaan, de vicedecaan, en natuurlijk al onze professoren. Zij hebben hun vak met zoveel passie aan ons overgebracht. Ik denk dat zij alvast een applaus verdienen.

Vijf jaar geleden begon ik aan mijn bachelor in de Conservatie-Restauratie. Als 18-jarige wilde ik dat mijn eerste jaar aan de universiteit onvergetelijk zou worden. Covid heeft daar zeker voor gezorgd. In de aula moesten we enkele stoelen tussen elkaar vrijlaten, en tijdens online lessen hielden veel medestudenten hun camera uit. Wat ik begrijp. Sommige lessen volgde ik ook in mijn pyjama. Maar na de examens van het eerste semester kwam er plots een verandering in die anonimiteit. Wanneer ik dacht voor het eerst met iemand te spreken, herkenden we elkaars stem en realiseerden we ons dat we samen al groepswerken hadden gemaakt. Studentenverenigingen konden weer activiteiten organiseren. We mochten opnieuw naast elkaar zitten in de aula. En langzaam maar zeker ontstonden er nieuwe vriendschappen.

Die onvergetelijke momenten bleven niet beperkt tot dat eerste jaar. Het waren vooral de vriendschappen en het plezier tijdens onze studies die de afgelopen vijf jaar zo bijzonder maakten. Zoals hoe we in het atelier moesten lachen wanneer we voor het eerst een gebroken glas moesten verlijmen – en een vriendin per ongeluk haar glas aan de tafel had vastgelijmd. Of hoe we na de overstromingen met de bus naar Wallonië trokken om lokale musea te helpen bij het schoonmaken en herverpakken van hun objecten.

In de master Erfgoedstudies kwamen studenten samen met verschillende achtergronden en specialisaties. De daaropvolgende kruisbestuiving van ideeën leidde tot fantastische groepswerken en boeiende discussies tijdens de lessen. Afspreken met vrienden, picknicken in het zonnetje, de stress van naderende deadlines op het einde van het semester… En dan de opluchting wanneer je toch slaagt voor een vak waarvan je zeker wist dat het een tweede zit zou worden. Dat zijn momenten die we allemaal herkennen. Het zijn deze zaken die de afgelopen jaren zo onvergetelijk hebben gemaakt.

Diversiteit is iets wat onze universiteit kenmerkt. Zoals een van mijn professoren altijd zei: ‘Er bestaat geen Vlaamse cultuur. Alleen verschillende culturen in Vlaanderen.’ Onze universiteit omarmt dat. Iedereen, ongeacht religie of achtergrond, is hier welkom. Iedereen krijgt de kans om zijn of haar talenten te ontwikkelen. Deze mentaliteit leeft hier zeker ook onder de studenten.

Een ander sterk punt van onze universiteit is de manier waarop we betrokken worden bij het maken van beslissingen. En dat op verschillende niveaus: van feedback over de prijzen van het eten, en het eten zelf, in de studentenrestaurants, tot het meevolgen van facultaire vergaderingen als studentenvertegenwoordiger. Als student word je niet alleen gehoord, je krijgt ook vertrouwen.

Er is het vertrouwen dat we niet opgeven. Dat we blijven doorgaan tot we dat diploma behalen. Sommige professoren hebben zelfs zóveel vertrouwen in ons, dat ze met plezier promotor worden na een korte pitch over een vaag idee – en je vervolgens met het volste vertrouwen drie maanden loslaten op een klein eiland in het midden van de Indische Oceaan, in de hoop dat dat vage idee uitgroeit tot een thesis. Voor dat vertrouwen wil ik graag mijn twee promotoren bedanken: professor Thomas en professor Jacobs.

Tot slot wil ik nog zeggen: toen we enkele jaren geleden aan dit avontuur begonnen, deden we dat uit een passie voor onze studierichting. En over de jaren heen is die passie alleen maar gegroeid. Nu staan we aan het einde van dit hoofdstuk, en zijn we klaar voor een nieuw, onvergetelijk avontuur. Ik hoop dat die passie met ons meegaat, waar we ook terechtkomen. En wie weet… misschien zijn wij het straks die diezelfde passie aanwakkeren bij de volgende generatie studenten.

Dankjewel.