Paniek en angst in het theater

De podiumkunsten in het algemeen en het theater in het bijzonder zijn de plaats bij uitstek waar een gemeenschap vorm en uitdrukking kan geven aan haar idealen, verlangens en dromen. Door middel van het schouw-spel, het ver-tonen komt echter ook de donkere kant van het bestaan tot uitdrukking: schrik- en doembeelden, grimmige profetieën, boosaardige heersers en een willekeurige natuur. Ze beheersen sinds mensenheugenis een flink deel van het westerse toneelrepertoire.
In zijn lezing gaat Peeters in op het nagelbijtend theatermoment met angst en heftige emoties dat generatie na generatie toeschouwers naar de speelplek lokte. Van de zestiende- en zeventiende-eeuwse tragédie sanglante en het théâtre de la cruauté, het spektakelmelodrama uit het midden van de negentiende eeuw, over het grand-guignol tijdens de belle époque tot Fabres Histoire des Larmes. Allen plaatsen ze het lichaam, het lijden en het geweld centraal in de theatrale ervaring. Existentiële paniek breekt uit wanneer de schouwburg in de meest letterlijke zin de plek wordt waar het drama zich ontvouwt. Het achttiende- en negentiende-eeuwse théâtre à l’italienne, het pronkstuk van de burgerlijke theatercultuur, wordt voor duizenden toeschouwers de plaats waar ze, onvoorzien en ongewild, hun tragische hoofdrol spelen.